Een ander verhaal

“Ik loop door het bos. Mijn voeten zetten de ene stap voor de andere, mijn lichaam beweegt… en mijn hoofd loopt kilometers vooruit. Eindeloze to-do lijstjes dwarrelen door mijn gedachten. Zorgen om mijn gezondheid, het piekeren over van alles en nog wat. En dan die klok, die altijd lijkt te roepen dat er geen tijd is voor een wandeling als deze, voor mijmeren. Er wacht een schoolplein met mijn kleine meisjes. Er wacht een feestje. Oh nee, ik moest nog een cadeautje kopen… en het huishouden dat altijd schreeuwt om aandacht.
Mijn pas is stevig, gehaast bijna. De fysiotherapeut zei dat wandelen goed voor me was, en dus wandel ik. Maar in mijn hoofd ben ik al ergens anders. Bij het schoolplein. Bij de volgende taak.
En zo mis ik het bos. Ik hoor geen vogels, ik ruik geen aarde, ik zie nauwelijks de bomen. Ik loop, maar ik bén er niet.”

Misschien herken je het wel. Even gauw een wandelingetje maken. Omdat het goed voor je is, omdat het ‘moet’ voor je gezondheid. Omdat het beter is dan achter je bureau blijven zitten.

Ook ik liep een periode in mijn leven op deze manier door het bos, langs de bermen, en over de kleine wandelpaadjes in de buurt. En dat is niet vreemd als we kijken naar wat deze tijd van ons vraagt. We leven in een wereld waarin haast, controle en perfectie ons verhaal zijn geworden. Waarin de dingen efficiënt en effectief moeten gebeuren. Gevangen in het gevoel dat je geen tijd hebt en dat je voortdurend 'dingen' moet doen. Dat je rust en mijmertijd alleen verdient door heel hard te werken… Een verhaal dat maakt dat we ons elke dag schuldig voelen over het verlangen dat we diep, diep van binnen voelen. Het verlangen om echt in dat bos te zijn, de aarde onder je voeten te voelen, de wind met je haar voelen spelen, de geuren tot je te nemen.

"Is deze moderne wereld van rationaliteit, productiviteit en efficiëntie niet ook gewoon een verhaal? "

In onze moderne Westerse cultuur is de nadruk heel sterk komen te liggen op het rationele, logische en meetbare. Alles wat niet bewijsbaar is of nuttig wordt terzijde geschoven als een mythe, als verbeelding, als onzin, als ‘een verhaal’. Er is geen ruimte voor betovering of verbeelding. Het alledaagse is slechts een grauwe sleur, vol moeten, zorgen en haast.
Bovendien staat ons leven elke dag opnieuw in het teken van productiviteit. Productiviteit in een economisch systeem waarin alles steeds maar meer, groter, sneller en efficiënter moet worden. Voortgedreven (of moet ik zeggen ‘opgejaagd’) door een ritme gebaseerd op de mechanische en meetbare klok-tijd. Met agenda’s die uit hun voegen barsten van tijdige afspraken, deadlines en to-do lijsten. Het leidt tot het gevoel dat we altijd bezig moeten zijn. Dat we geen tijd hebben om stil te staan of te mijmeren.

We hebben geen tijd meer om de schoonheid van onze omgeving te ontdekken en beleven. De bloemen die bloeien in tuinen en bermen, het leven in de heggen en bomen langs straten en akkers. We zijn de verbinding met de plek waar we wonen, met het land waarop we leven kwijtgeraakt. In onze comfortabele huizen in een verstedelijkte omgeving voelen we de verbinding niet meer met het landschap en de seizoenen om ons heen. We kennen het land en de plek niet meer echt - de planten, de verhalen, de namen van vogels of bomen. En daarmee verloren we ook een deel van onszelf.

En terwijl we ons ternauwernood staande houden in de ratrace van ons dagelijks leven, horen we diep van binnen steeds vaker en steeds luider een verlangen roepen. Een verlangen naar vertraging en verwondering. Een verlangen naar dagen zonder kalenders, agenda’s en klokken. Dagen met een tikkeltje verbeelding en betovering.

Het verhaal van onze huidige tijd, waarin je te weinig ruimte ervaart voor rust en mijmertijd is ook maar gewoon een verhaal! Wat als we dit verhaal kunnen herschrijven? Wat als we stap voor stap voor onszelf een nieuw verhaal durven schrijven waarin ruimte is voor onze verlangens. Ruimte voor ons eigen ritme, naast de mechanische klok-tijd en agenda’s gedomineerd door deadlines? Wat als we een nieuw verhaal durven schrijven waarin ruimte is voor onze persoonlijke mythen, voor verbeelding en betovering? Een verhaal waarin we ons opnieuw kunnen verbinden met het land en de seizoenen? 

Met de Wildeling wil ik heel graag een deur openen naar dat andere verhaal. Met bloemen die je raken en met online inspiratie die jou helpt om het verhaal te herschrijven, om de verwondering en betovering weer terug te brengen in jouw leven. 

Laat me je meenemen in de wereld van de Wildeling. Volg mij op Instagram , schrijf je in voor de nieuwsbrief, of word deel van de Wilde Cirkel: een online plek waar je samen met andere Wildelingen de deur opent naar een ander verhaal.